เป็นอีกหนึ่งครั้งที่ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี สำหรับอังกฤษ ที่ว่าดีใจก็เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีเลยที่พวกเค้ามาได้ไกลจนถึงรอบชิงชนะเลิศ หรือจะพูดให้ชัดนี่คือดีที่สุดหลังจากได้แชมป์โลกเมื่อปี 1966 แต่ว่าเสียใจด้วยที่แคมเปญที่ผุดขึ้นมาเชียร์อย่าง football is coming home มันไม่เกิดขึ้น เรามาเก็บตกอิตาลีกันหน่อยในฐานะผู้ชนะ
หลังแก่แต่ได้เก๋า
อิตาลีชุดนี้ ต้องยอมรับว่า หากนับตั้งแต่รอบแบ่งกลุ่ม เค้าเปิดตัวได้อย่างสวยหรู ฟอร์มโหด ที่สำคัญเล่นแบบไม่ใช่อิตาลีเลย จุดหนึ่งที่ทำให้ทีมนี้นิ่งมากในเกมรับ น่าจะเป็นกองหลังสองคนอย่าง คิเอลลินี่ กับ โบนุชชี่ สองตัวเก๋าของทีมที่น่าจะสั่งลาทีมชาติทัวร์นาเมนต์นี้เป็นรายการสุดท้าย แม้ว่าจะช้ามากในบางจังหวะแต่ได้ลูกเก๋า กับประสบการณ์มาช่วย ทั้งแท็คติค และตุกติก จนทำให้นักเตะอังกฤษหลายคนไปไม่เป็น อย่างช็อตที่กระชากคอเสื้อ ซาก้า เอาไว้แล้วโดนเพียงแค่ใบเหลือง อันนี้ไม่เก๋าจริงทำไม่ได้เลย
ค่อยๆนวดอย่างใจเย็น
อิตาลี เริ่มต้นเกมนี้จากการเพลี่ยงพล้ำไปก่อน โดนนำ 1-0 จากลูกยิงของลุค ชอว์ แต่ว่าพวกเค้ากลับดูนิ่งกว่าเดิม ไม่มีหัวร้อน ไม่ลน ไม่ล่ก แต่อย่างใด พวกเค้าเลือกที่จะเล่นฟุตบอลอย่างใจเย็น แม้ว่าอังกฤษจะโหมบุกซ้ำหวังได้ประตูเพิ่ม แต่อิตาลี ก็นิ่งพอจะเพรสเข้าใส่ และต่อบอลชิ่งไปมาแบบไม่ร้อนรน นั่นทำให้พวกเค้ามาได้ประตูตีเสมอ พร้อมกับยันการโถมอีกรอบหนึ่งของอังกฤษจนยันเสมอไปได้
จุดโทษนิ่งกว่า
สุดท้าย ทั้งสองทีมเล่นกันได้สมศักดิ์ศรีจนต้องไปจบด้วยการยิงจุดโทษ เรื่องนี้ความนิ่งของนักเตะอังกฤษมีน้อยกว่าเห็นได้ชัดเจน บวกกับโค้ชด้วย การตัดสินใจบอกเลยว่าผิดพลาดมาก ผิดกับทางอิตาลี ที่นักเตะดูนิ่งกว่า อาจจะเพราะว่ามีการยิงจุดโทษมาก่อนด้วยตอนเฉือนสเปน ผิดกับทางอังกฤษที่พวกเค้าไม่เคยยิงจุดโทษตัดสินเลยสักครั้งเดียว
